داستانی از جنگ اول جهانی

ستیز و جنگ جهانی اول مثل یک بیماری واگیردار، تمامی جهان را درگیر کرده بود. یکی از سربازان به محض این که دید دوست تمام دوران زندگی اش در باتلاق افتاده و در حال دست و پنجه نرم کردن با مرگ است، از مافوقش اجازه خواست تا برای نجات او کاری انجام دهد بلکه بتواند او را از باتلاق خارج کند.
مافوق به سرباز گفت: اگر بخواهی می توانی بروی، اما هیچ فکر کردی این کار ارزشش را دارد یا نه؟ دوستت احتمالا دیگر مرده و ممکن است تو حتی زندگی خودت را هم به خطر بیندازی!
حرف های مافوق، اثری نداشت، سرباز این طور تشخیص داد که باید به نجات دوستش برود. آن سرباز به شکل معجزه آسایی توانست به دوستش برسد، او را روی شانه هایش کشید و به پادگان رساند. افسر مافوق به سراغ آن ها رفت، سربازی را که در باتلاق افتاده بود معاینه کرد و با مهربانی و دلسوزی به دوستش نگاه کرد و گفت: من به تو گفتم که ممکن است ارزشش را نداشته باشد، خوب ببین. این دوستت مرده! خود تو هم زخم های عمیق و مرگباری برداشته ای!
سرباز در جواب گفت: قربان البته که ارزشش را داشت.
افسر گفت: منظورت چیست که ارزشش را داشت؟
سرباز جواب داد: بله قربان، ارزشش را داشت، چون زمانی که به او رسیدم، هنوز زنده بود، نفس می کشید، او حتی با من حرف زد! از شنیدن چیزی که او به من گفت اکنون احساس رضایت قلبی می کنم. او گفت :جیم... من می دونستم که تو هر طور شده به کمک من می آیی از تو متشکرم دوست همیشگی من. .........
فرصت برای با هم بودن، ممکن است به قدر پلک بر هم زدنی دیر شده باشد. اما همین لحظه را اگر غنیمت نشماری، افسوس و دریغ ابدی را باید به دوش بکشی.  بقول حکیم ارد بزرگ : تنها راه ماندگاری هر کشش دوستانه ای ، مهربانی است.
اگر پای ورقه دوستی ها، مهر صداقت نخورده باشد، مشروط و رفوزه شدن در امتحانات زندگی حتمی است.